هنیه، بانویی پاکستانی در ناسا، که از پس کیلومترها به سرزمینش افتخار می کند
نام ناسا برای اکثر ایرانی های علاقه مند به تکنولوژی تداعی کننده پروژه های بسیار پیشرفته و گام های جسورانه بشر در کشف و نفوذ در فضایی خارج از جو است. در کنار ناسا همیشه نام هایی چون فیروز نادی، قاسم اسرار، حمید برنجی، انوشه انصاری، بابک فردوسی و پرفسور پرویز معین به خاطر می آید که بیش از دیگران نام آنها را شنیده ایم. ولی چه میزان از حضور دانشمندان کشور همسایه خود، پاکستان در ناسا اطلاع داریم؟ چرا این موضوع باید مهم باشد؟
در پاسخ باید گفت ایالات متحده امریکا به عنوان پیشروترین کشور در عرضه اکتشافات فضایی شناخته می شود و هر پیشرفتی در مرز دانش بشری در ناسا بدون مدد جستن از کل اطلاعات بشری در این رابطه غیر ممکن است. سازمان ملی هوانوردی و فضایی (ناسا) مکانی رویایی برای علاقه مندان به علم است و بستری برای برنامه های فضایی، هوانوردی و تحقیقات هوافضا است که هر دانشمند مشتاقی به آن علاقه دارد. سیاست های این سازمان به گونه ای طراحی شده که میزبان تمام پیشنهادات علمی و افراد فاخر در آن زمینه علمی باشد.
تصویری بر فراز شهر کراچی که توسط ناسا گرفته شده است.
مرز بین پاکستان و هند که توسط ناسا ثبت شده است.
باتوجه به اینکه در دهه های قبل مشارکت و سهم کشورهای منطقه در این سازمان و سازمان های مشابه آن تنها در حد سرمایه گذاری مطرح بود آن هم منحصرا برای چند کشور محدود نفتی، این موضوع که اکنون دانشمندانی از ایران و ترکیه و پاکستان و غیره در این سازمان سهمی در مشارکت های علمی دارند بسیار موجب افتخار و سربلندی بوده و می تواند درهایی به سوی همکاری های موفق بیشتر بگشاید.
در مورد پاکستان باید گفت که اگر تا پیش از این در رسانه های از موسیقی، ادبیات، اخبار اتمی و چالش های مرزی شنیدید پس باید پیش داوری هایمان را کنار بگذاریم و چشم بر واقعیت ها و استعداد های بی نظیر این سرزمین باز کنیم. پاکستان کشوری است که تا کنون 4 مدال نوبل را به نام خود رقم زده است که در شکل زیر افراد دریافت کننده آن دیده می شود. دو نفر از این افراد در امریکا زندگی می کردندو ریشه پاکستانی داشتند.
این کشور نشان داده تا با عزمی راسخ تلاش دارد تا در عرصه های علمی بین المللی ورود داشته باشد و سهمی ارزشمند از آن را ازان خود سازد. در عصر جدید پاکستان توانسته با باز کردن دریچه هایی از امید و برنامه ریزی به روی دنیای دیجیتال و ارایه محصولاتی همچون هواپیمایی پیشرفته، سرمایه گذاری های تکنولوژیکی در مناطق ویژه تکنولوژی و اقتصادی، و امور جهانگردی و مشارکت های علمی گسترده، تصورات در مورد چهره سنتی خود را تغییر دهد تا نسل جوان خود را با به گفتگو با مراکز علمی و تاثیرگذاری جهان دعوتو ترغیب کرده و با اقتصادی پویا تر در زمینه های علمی، ورود تاثیرگذاری در عرصه بین الملل داشته باشد.
به دنبال این فرایند رو به جلو بر آن هستیم تا یکی از دانشمندانی که در ناسا مشغول به فعالیت هستند را معرفی کنیم. خانم دکتر هیبه رحمانی به عنوان مهندس هوانوردی و کنترل پرواز در ناسا فعالیت دارند. داستان زندگی هیبه منبع الهامی برای همه پاکستانی های بخصوص زنان و دختران آن است.
او در پاکستان متولد شد اما مدت کوتاهی بعد تنها در یک ماهگی به کویت رفتند. یکی از روشن ترین خاطرات دوران کودکی‌اش پیاده روی همراه با خانواده زیر آسمان شب های آبی و پر ستاره خلیج فارس بوده که بعد ها موجب جذب شدن او به هوا و فضا شد. او همیشه خود را مجذوب آسمان آبی مملو از میلیون ها ستاره می دید.
در سال 1990، مصادف با حمله عراق به کویت مجبور به تخلیه کویت شده و با اتوبوس شبا هنگام به مرز عراق و اردن رفتند. آن شب نتوانستمد داخل چادری سکنی بگیرند چرا که به دلیل ازدهام جمعیت همه آنها توسط پناهندگان دیگر گرفته شده بود. اگرچه شبی سخت ولی یکی از چیزهایی که امروز از آن شب به یاد می آورد، این است که در حالی که سعی می کرد روی شن های سرد کویر بخوابد، نظاره گر منظره بی بدیل آسمان با ماه و ستاره ها بود. روز بعد به سلامت وارد اردن شده و سپس به پاکستان پرواز کردند. مجددا در سال 1992 با خانواده ام به کویت برگشت.
پدر و مادر او بر ضرورت آموزش تاکید داشتند. مادر خانواده مطمئن شد که او و خواهر و برادرش در سنین بسیار پایین انگلیسی را به عنوان یک زبان بین المللی یاد گرفته اند. ریاضی درس مورد علاقه پدرش بود برای همین همیشه مورد حمایت و تشویق پدر در این درس قرار می گرفت. وقتی کلاس هشتم بود، تصمیم گرفته بود و می دانست که می‌خواهد مهندس شود، زیرا به او این امکان می داد آموخته‌هایش را در ریاضیات و علوم به کار ببرد.
پس از اتمام دبیرستان در کویت، در سال 1997 برای ادامه تحصیل در مقطع کارشناسی مهندسی کامپیوتر به ایالات متحده آمریکا – دانشگاه مرکزی فلوریدا (UCF) نقل مکان کرد. این اولین باری بود که از خانواده دور بود و باید در 17 سالگی به سرعت یاد می گرفت که چگونه به تنهایی و مستقل زندگی کند. در خطاراتش می گوید:
“یادم می آید فیزیک اولین کلاس سخت من بود و امتحان اول را خوب نگرفتم. به کتابخانه رفتم و ساعت‌ها و ساعت‌ها آنجا بودم و کتاب‌های فیزیک می‌خواندم و مسائل را تمرین می‌کردم. وقتی زمان امتحان نهایی فرا رسید، حساب کردم که برای گرفتن نمره A در کلاس باید دقیقاً 100% امتحان را کسب کنم. وقتی نمره امتحان را دیدم، نمی توانستم باور کنم! در امتحان 105% دریافت کرده ام – حتی سوال جایزه 5 امتیازی را هم درست پاسخ داده بودم! این تجربه دوباره به من تأکید کرد که هر چیزی با تلاش و فداکاری مداوم امکان پذیر است و هرگز نباید از اهداف و رویاهای خود دست کشید.”
او پس از فارغ التحصیلی از UCF، به عنوان مهندس سیستم که در ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) کار می کرد، به شرکت بوئینگ در مرکز فضایی کندی (KSC) پیوست. درگیر آزمایش یکپارچه اجزای ایستگاه فضایی بین‌المللی بود و گاهی فضانوردان برای مشاهده یا شرکت در آزمایش به آنجا می‌رفتند. در این زمان است که تمایل شدیدی به فضانورد شدن در وی ایجاد شد و شروع به برداشتن گام هایی در جهت این هدف کرد. می دانست که برای فضانورد شدن باید به سمت تحصیلا تکمیلی برود. بنابراین درجه کارشناسی ارشد (M.S) را در مهندسی برق و کامپیوتر از دانشگاه تکنولوژی جورجیا را در حالی که تمام وقت کار می کرد گرفت.
در سال 2008، در ناسا به عنوان مهندس هوانوردی و کنترل پرواز، سمتی را در KSC پذیرفت. وقتی کارش را برای ناسا شروع کرده بود، احساس می کرد که یک قدم به رسیدن به رویای فضانورد شدن نزدیکتر شده است. او در حال حاضر در بخش مهندسی و فناوری هست و از برنامه خدمات پرتاب ناسا (LSP) پشتیبانی می کند و روی وسایل نقلیه پرتاب قابل مصرف مانند پگاسوس XL و فالکون 9 کار می کند. او متخصص فنی این پروژه ها است و در حال آزمایش و پیشبرد خودروی پرتاب است و کار بررسی فنی داده ها را انجام می دهد و به شکل مهندسی مورد ارزیابی قرار می دهد. می گوید: “من این امتیاز را دارم که با یک تیم شگفت انگیز کار کنم، و این در حالیست که کاری را که دوست دارم انجام می دهم. ناسا برای من فرصت هایی برای پیشرفت حرفه ای فراهم کرده است.”
در حین کار در ناسا، او مدرک فارغ التحصیلی در مهندسی سیستم های فضایی از استیونز گرفت و در برنامه مطالعات فضایی سال 2012 که توسط دانشگاه بین المللی فضایی ارائه شد، شرکت کرد.
او اضافه می کند: “علاوه بر کار مهندسی، من اغلب برای فعالیت های اطلاع رسانی و امور عمومی داوطلب می شوم زیرا دوست دارم تا تلاش من اگر امکانش هست الهام بخش دیگران باشد. من با دانش‌آموزان مدارس محلی در مورد شغلم صحبت می‌کنم و به‌عنوان یک داور منصف علمی داوطلب شده‌ام. من همچنین زمانی که مستقیماً پشتیبانی مهندسی برای خود مأموریت ارائه نمی‌کنم، به روزرسانی‌های بی‌درنگ حساب‌های توییتر و فیس‌بوک ناسا LSP را در طول شمارش معکوس راه‌اندازی LSP ارائه می‌دهم.“
“من خودم را بسیار خوشبخت می دانم که شغلی را دارم که کاملاً دوستش دارم، مشارکت در برنامه فضایی ایالات متحده. تجربیات زندگی ام به من آموخته است که همیشه رویاهای بزرگ داشته باشم و هرگز تسلیم نشم زیرا اگر سخت تلاش کنید می توانید به هر چیزی که می خواهید برسید.“
پیروزی ۲۷ نماینده زن در انتخابات پاکستان ←
من علی خیرابی هستم و امیدوارم آنچه از زندگی ههیبه ترجمه شده و در اختیار شما قرار گرفت، بتواند راهی به سمت شناخت بیشتر و پیشرفت بگشاید.
