وقتی به یک سریال درام درباره پاکستانی-آمریکایی‌ها فکر می‌کنید، احتمالاً تصور می‌کنید که یک برنامه شیرین و مناسب خانواده با کلی لحظات فرهنگی و داستان‌هایی درباره رسیدن به رویای آمریکایی خواهد بود، اما سریال پسران دلی اینطور نیست. خیلی بهتر و یک سریال بزرگسالانه برای بزرگسالان است.
وقتی برای اولین بار شنیدم که قرار است سریالی درباره دو برادر پاکستانی ساخته شود، شک داشتم از آن خوشم بیاید.
من مخاطب سریالهای درام شیرین و مناسب خانواده نیستم و علاقه چندانی به تماشای آنها ندارم. اما سریال پسران دلی اصلاً آن برنامه خانوادگی و سالم و بی‌شیله‌پیله‌ای که انتظار داشتم نبود.
این سریال ۱۰ قسمتی که توسط عبدالله سعید برای هولو و دیزنی پلاس ساخته شده، درباره دو برادر به نام‌های میر (آصف علی) و راج (ساگار شیخ) دار است که زندگی مرفهشان پس از مرگ پدر دوست‌داشتنی‌شان (اقبال تهبا) که همه او را بابا صدا می‌کردند و کشف اینکه او یک قاچاقچی مواد مخدر بوده، زیر و رو می‌شود. این دو برادر که یکی از آنها بیش از حد مشتاق به راضی کردن دیگران و بی‌اراده، و دیگری یک ولگرد بی‌مسئولیت و عاشق مواد مخدراست، خیلی زود با فشار پلیس فدرال (FBI) وارد دنیای فروشندگی مواد مخدر می‌شوند. آنها برای حفظ خودشان و شرکت خانوادگی‌شان (Darco) مجبورند به عمه لاکی (پورنا جاگاناتان) و عمو احمد (برایان جورج) تکیه کنند.
به هیچ وجه تماشای این سریال خسته کننده نیست، سریال پسران دلی سراسر کمدی است، با قسمت‌هایی حدوداً ۲۵ دقیقه‌ای و چاشنی‌ای از کمدی و بزن بزن.
این پسرها کلاً در دنیای دیگری سیر می‌کنند و یک جوری سرشان به سنگ می‌خورد و به واقعیت برمی‌گردند که آدم کلی می‌خندد.
تان فرانس که در این سریال حضور افتخاری دارد، در اینستاگرامش درباره آن نکته ای گفت که من را به فکر انداخت. او به کسانی که فکر می‌کنند این سریال فقط برای افراد سبزه (یا رنگین‌پوست) ساخته شده، گفت: “این سریال برای همه است. اگه من کل زندگی ام تونستم با سریالهای سفیدپوستها حال کنم، شما هم می‌تونین با این حال کنید.”
او درباره‌ی لزوم تنوع بیشتر در تلویزیون و سریالهای بیشتری مثل پسران دلی صحبت کرد و گفت: “باید مردم این سریال رو ببینند و درباره‌اش حرف بزنند، وگرنه دیگر سریالهای بیشتری از این دست ساخته نخواهد شد”.
حق با اوست. تنها راهی که می‌توانیم به بازنمایی واقعی (اقوام و فرهنگ‌ها) برسیم و افراد و فرهنگ‌های مختلف به شکلی درست و بدون کلیشه در تلویزیون نشان دهیم ، حتی از نوع متنوعی که در سریال پسران دلی نشان داده شده ،همین راه است زیرا سریال پسران دلی خودش تنوعی در نمایش شخصیت‌های پاکستانی-آمریکایی نشان می‌دهد و فقط یک نوع خاص از آنها را به تصویر نمی‌کشد.
باید هم تولیدکنندگان سریالهای متنوع‌تری بسازند و هم مردم باید از این سریال‌ها حمایت کنند و آنها را ببینند و این کار با سریال پسران دلی آسان است. سریال پسران دلی آنقدر جذاب و سرگرم‌کننده است که تماشای آن کار سختی نیست و مردم به راحتی می‌توانند از آن حمایت کنند.
یکی از بهترین جنبه‌های سریال برای من این بود که میر و راج نیازی به معرفی فرهنگ پاکستانی نداشتند. فرهنگ به زور به ما تحمیل نشد و توی چشم نزد. فرهنگ به آرامی در پس‌زمینه جریان داشت؛ از گردنبند راج که نام الله روی آن نوشته شده بود گرفته تا اینکه لاکی را با اینکه نسبتی با آنها نداشت «عمه» صدا می‌کردند، مادر زن آینده میر که او را با یک دست بغل می‌کرد (نشانه‌ای از اینکه نمی‌خواست خیلی صمیمی شود)، یکی از مالک‌ها که وزیر سابق در پاکستان بود یا همان رقابت قدیمی هند و پاکستان ،البته چیزهای زیادی از این دست وجود داشت، اما آنقدر فرعی بود که حس می‌کردی در تار و پود داستان بافته شده است، نه اینکه یک چیز اضافه غیرواقعی باشد که به زور برای نشان دادن فراگیری و تنوع گنجانده شده باشد.
خودِ سریال بسیار خنده‌دار است، به خصوص رابطه‌ی صمیمانه و جالب بین دو برادر. جیغ‌های میر تقریباً مثل یک شخصیت جداگانه در سریال به نظر می‌رسد.
میر کسی است که همیشه دنبال تایید پدرش بوده. او که نسبت به برادرش، اهل قانون و اصول بیشتری است، فردی مسئولیت‌پذیرتر و کمی هم عصبی است. بعد از مرگ پدر، دنیایش به طور کامل به هم می‌ریزد و او را به نابودی مالی و احتمالاً از دست دادن زندگی لوکسی که الان با نامزدش، بشرا دارد، می‌کشاند.
راج اما در مقابل، هرگز نیازی به تلاش برای به دست آوردن چیزی نداشته است ، نه پول، نه زنان و نه محبت و تایید پدرش. او برادری آسوده‌خاطر و خونسرد است که هیچ علاقه‌ای به کار کردن ندارد. تمام خواسته او این است که زندگی لاکچری خود را بدون هیچ مسئولیتی سپری کند و گه‌گاه با دوست دختر و مرشد روحانی‌اش، پریری، به مصرف تفریحی مواد مخدر بپردازد.
همچنین خوشم آمد که هر دوی بازیگران در واقع پاکستانی-آمریکایی هستند و تلفظ‌ها را درست ادا می‌کنند. ستاره‌ی سریال برای من، البته، لاکیِ آدمکش بود که یک قاتل با قلب طلا است، البته نه طلای ۲۴ عیار، اما به هر حال طلا است. برخی از تکه‌کلام‌های مورد علاقه‌ام در سریال از زبان او بود.
در این سریال لحظات خنده‌دار کم نبود و سریال نسبتاً خشونت‌آمیز است. قطعاً برای کودکان مناسب نیست و مملو از فحاشی، اشارات به مواد مخدر و سایر محتوای بزرگسالانه است.
خلاصه اینکه، چرا باید سریال پسران دلی را تماشا کنید؟
این سریال خنده‌دار است و از آن نوع محتوای سرگرم‌کننده‌ای است که آرزو می‌کنم پاکستان هم قادر به ساخت آن باشد.
از صحنه‌های مبارزه و خونریزی گرفته تا موقعیت‌های مضحک و تکه‌کلام‌های هوشمندانه، پسران دلی یک سریال سرگرم‌کننده برای تماشای دو مرد پاکستانی-آمریکایی است که نیازی به اثبات پاکستانی بودن خود ندارند.
همچنین ثابت میکند که می‌توان محتوایی درباره‌ی افراد غیرسفیدپوست ساخت بدون اینکه هویت فرهنگی‌شان تمام ابعاد وجودی آنها را در بر بگیرد بلکه آنها فراتر از تصورات قالبی فرهنگی به تصویر کشیده شده‌اند و جنبه‌های گوناگون شخصیت و زندگی‌شان نیز مورد توجه قرار گرفته است.
