بیانیه های انتخاباتی أحزاب پاکستان در حوزه آموزش
آیا بیانیه های حزبی نشان دهنده دیدگاه های واقعی آن حزب هستند؟ با توجه به سوابق گذشته، درمورد اغلب آنها این مورد صدق نميکند وبه ندرت پیش آمده که احزاب به بیانیه های انتخاباتی خود پایبند باشند وهمگی در حد یک شعار باقی مانده اند. اما این بیانیه ها نشان می دهد که احزاب تمایل دارند که مردم درباره اهدافشان مطلع باشند.
آیا بیانیه های أحزاب باید بر اساس آنچه وعده میدهند مورد قضاوت قرار بگیرند یا باید از لحاظ واقع بینانه بودن ارزیابی شوند واینکه تحت چه برنامه هایی هر چند ابتدایی وعده ها یشان را تحقق میبخشند؟
اگر ما به تنهایی با وعده ها پیش برویم، حزبی که قصد تحقق آنها را ندارد می تواند دستیابی به ماه را هم دربیانیه خود وعده دهد. اما اگر واقع گرایانه نگاه کنیم و با در نظر گرفتن موقعیت فعلی و بررسی روش هایی که طرفین برای تحقق وعده های خود پیشنهاد می کنند، تا حدودی میتوانیم تصوری از انها داشته باشیم. از آنجا که چگونگی انجام این برنامه ها در بیانیه ها عنوان نمی شود، ما فقط میتوانیم با حدس وگمان پیش برویم.
در این نوشته بخش آموزشی دربیانیه های اتنخاباتی چهار حزب سیاسی را مورد بررسی قرارمی دهیم:
PML-N (حزب مسلم لیگ شاخه نواز)
PTI (حزب تحریک انصاف پاکستان)
PPP (حزب مردم پاکستان)
JI (جماعت اسلامی)
هر چهارحزب قول داده اند که بودجه آموزشی کشور را به چهار تا پنج درصد از تولید ناخالص داخلی افزایش خواهند داد درحالیکه بودجه فعلی آمورش کمتر از ۲ درصد تولید ناخالص داخلی است بنابراین همگی افزایش حداقل ۱۰۰ درصد افزایش بودجه آموزشی را وعده می دهند.
چهار درصد از تولید ناخالص داخلی چیزی است که معمولا توصیه می شود تا کشورها به عنوان حداقل بودجه برای آموزش باید به آن متعهد شوند.
علی رغم اینکه بسیاری ازبیانیه های اجزاب در گذشته نیز این را وعده داده اند اما ما تابه حال از ۲ درصد بالاتر نرفته ایم.
با توجه به این موضوع که درآمد مالیاتی کشور حدود ۹ تا ۱۰ درصد از تولید ناخالص داخلی است، امکان رسیدن به ۴ درصد در بودجه بندی آموزشی، پرسشهایی را درمورد عملی بودن این وعده ها ایجاد میکند که نشانه های روند تکراری تعهدات بلند پروازانه وبدون استرانژی در آن روشن است.
وعده افزایش بودجه آموزش به ۴ تا ۵ درصد از تولید ناخالص داخلی یک وعده قدیمی است.
به نظر می رسد که PPP تنها حزبی است که به اجرای حق تحصیل فکر کرده است. آنها می گویند که “ماده ۲۵A قانون اساسی را با تعهد کامل اجرا خواهند کرد”. آنها در مورد اینکه هر کودک بتواند در عرض ۳۰ دقیقه به یک مدرسه ابتدایی و در عرض ۶۰ دقیقه به یک مدرسه متوسطه دسترسی داشته باشد، صحبت می کنند (با این حال، مشخص نیست که این مسافت با پیاده روی یا با چه روش های دیگری محاسبه میشود).
بیانیه PML-N ناامید کننده است. این حزب اصلا در مورد ماده قانون ۲۵A صحبتی نمی کند؛ فقط اشاره می کند که بسیاری از فعالیت های خود را در دوره پنج ساله پنجاب ۲۰۱۳-۲۰۱۸ ادامه خواهد داد که شامل طرح های بورس تحصیلی، مدارس کارودانش و مشارکت بخشهای دولتی وخصوصی میباشند.
اینکه میبینیم PTI دربیانیه خود از اصرار بر داشتن یک برنامه “تک درسی” به یک برنامه درسی “با هسته مشترک” تغییر رویکرد داده، نشانه خوبی است مضاف براینکه به وعده های غذایی ظهر و کتاب های درسی رایگان نیزاشاره میکند . اما هیچ بحثی در مورد ماده قانون ۲۵A در بیانیه اش وجود ندارد.
بیانیه JI با اینکه بسیارمفصل است اما نگران کننده ترین نیزهست. آنها ادعا میکنند که آموزش برای همه باید در دسترس باشد از طرفی می گویند که یک سیستم آموزش یکسان برای همه در نظر خواهند داشت ولی هیچ توضیحی در مورد چگونگی آن نمی دهند.
آنها می خواهند آموزش یک مسئولیت فدرال و مرکزی باشد ونه یک موضوع استانی. آنها می خواهند ایدئولوژی اسلامی وپاکستانی را در مرکز برنامه درسی پاکستان قرار دهند ومی خواهند اطمینان حاصل کنند که تمام آموزش ها مطابق با الزامات قرآن و سنت است و قول می دهند که آموزش مختلط را از بین ببرند.
دروس اسلامی ومطالعات پاکستان در حال حاضر موضوعات دروس اجباری هستند. دولت قبلی حزب تحریک انصاف، محتوای جدید زیادی به این موضوعات اضافه کرد. به غیرازبرنامه درسی ملی، مطالب مذهبی را هم به برنامه های درسی سایر دروس مانند انگلیسی و اردو اضافه کرد. برنامه حفظ قرآن نیز اجباری شد وبرای مقاطع بالاتر، آموزش قرآن با ترجمه نیز اضافه گردید.
جماعت اسلامی ( JI) دیگربیشتراز این چه میخواهد؟ چگونه آموزش را اسلامی تر وپاکستانی تر کنیم؟ بسیاری از کارشناسان آموزش وپرورش می گویند که ما مدارس استاندارد را به مدرسه دینی تبدیل کرده ایم.
برای آموزش عالی، هردوحزب PTI وPPP قول داده اند که در هر منطقه یک دانشگاه ایجاد کنند اما کارایی این رویکرد بطور کامل و دقیق مورد بررسی قرار نگرفته است. کارشناسان معتقدند که بهبود کیفیت موسسات موجود باید نسبت به کمیتشان اولویت داشته باشد.
ما در حال حاضر ۲۵۰ دانشگاه در کشور داریم ولی نرخ بیکاری جوانان اغلب مربوط به قشرتحصیل کرده است.
پیروزی ۲۷ نماینده زن در انتخابات پاکستان ←
آیا بهبود کیفیت موسسات موجود نباید دراولویت باشد؟ ودرصورت نیاز به توسعه، بسیاری از ۲۵۰ موسسه می توانند به راحتی گسترش یابند؛ چرا اینقدرتاکید بر زیرساختهای فیزیکی در مقابل اولویت بهبود استانداردهای آموزشی مطرح میشود؟
در کل، همه بیانیه های انتخاباتی احزاب ناامید کننده بنظر میرسند. وعده افزایش بودجه آموزش وپرورش به ۴ تا ۵ درصد از تولید ناخالص داخلی یک وعده قدیمی است که هرگز اجرا نشده است. با توجه به وضعیت اقتصادی فعلی پاکستان، بعید به نظر می رسد که هیچ دولتی بتواند در آینده چنین کاری را انجام دهد.
همه احزاب، به جز JI ، اشاره می کنند که از مشارکت های بخش های دولتی وخصوصی به طور گسترده تر برای بهبود دسترسی آموزشی و کیفیت ارائه ،استفاده خواهند کرد.
حوزه آموزش یکی از حوزه هایی است که نیاز به توجه بیشتری دارد و ما در اینجا یعنی (بنیاد آموزش پنجاب، بنیاد آموزش سند) موفقیت هایی داشته ایم، اما نگرانی هایی نیزوجود دارد مبنی بر اینکه ممکن است از چنین مشارکت هایی توسط دولت برای اجتناب از مسئولیت های خود در ارائه آموزش ویا معرفی خصوصی سازی تحت پوشش مشارکت استفاده شود. احزاب باید در برابر این خطرات هوشیار باشند.
هیچ تعهد واقعی برای اجرای ماده ۲۵A وجود ندارد. حزب PPP تنها حزبی است که این تعهد را به صراحت بیان میکند. بیشتر طرح های ذکر شده در بیانیه هایPML-N ، PTI و PPP از دوره های قبل در دولت وجود داشته اما این طرح ها حتی در آن زمان هم برای دسترسی به آموزش یا بهبود کیفیت کارایی مطلوبی نداشتند حالا چگونه درشرایط فعلی بهتر عمل خواهند کرد؟
اگر این بیانیه ها نشان دهنده بهترین تفکر این احزاب در مورد مسائل آموزشی و راه حل های پیشنهادی باشند، آموزش و پرورش همچنان یک حوزه مغفول باقی خواهد ماند و ۲۶ میلیون کودک همچنان از مدارس محروم خواهند ماند و اکثریت کودکان در مدارس پاکستان همچنان به آموزش با کیفیت پایین ادامه خواهند داد.
